Kinderen en Ouders

In dit schrijven zal ik de metafysische aspecten beschrijven van

een situatie waarin de familie is terecht gekomen, als het kind zich gaat losmaken van het ouderlijke huis, en het huis reeds heeft verlaten.

Dat je de voorgaande zin beseft is erg belangrijk bij het lezen van dit hoofdstuk. Uiteraard weet ik niet, of er een verbetering zal plaatsvinden in de relatie tussen de familieleden onderling. Als ik het wel zou weten, zou ik evengoed zeer voorzichtig zijn om het jou te vertellen. De toekomst kennen heeft vele gevolgen voor je dagelijkse leven. Als je de toekomst kent, zul je bijvoorbeeld nooit leren je vicieuze grenzen in het leven te passeren.

Ik gebruik in dit hoofdstuk gemakshalve het woord -kind-. Dit is niet kleinerend bedoeld. Het blijft jouw kind, terwijl hij of zij zelf al wel vader, moeder, grootvader of grootmoeder kan zijn.

Elke drempel in het leven is een leerproces. Het blijft een feit, dat je nu met dat probleem zit. Je zult toch verder moeten. Voor jou zit er niets anders op dan jouw lot te accepteren, en je kind in zijn/haar gekozen weg te accepteren. Je kunt je kind niet forceren of gijzelen. Als je jezelf laat bemachtigen door een hoopvolle houding, die resulteert in onverstandige daden zoals het forceren van een herstel, dan onderschat je de reden van het probleem.

Het probleem is er niet voor niets. Een bepaalde tijd later in je leven zul je begrijpen waarom je de gevoelens moest voelen, die je nu hebt.

Ik weet dat het niet eenvoudig is, maar wat moet je anders? Je weet dat je door deze periode heen moet. Laat ik ingaan op die vloed van emoties die je al zo lang niet meer hebt gehad. Een ouder-kind relatie is een bijzondere relatie. Het is een andersoortige relatie, dan een liefdes-relatie. Jij of je partner hebt in het verleden een kind ter wereld gebracht. Een bijzonder kind. Het werd uit een man en een vrouw verwekt, door de moeder tijdens de zwangerschap gedragen, en uiteindelijk ook met liefde op de wereld gebracht. Een bijzonder moment in de relatie voor de toekomstige ouders. Hoe zal het kind opgroeien? Wat zal zijn karakter zijn. Hoe zal het kind zich ontwikkelen? Zowel vader en moeder van het kind, worden geconfronteerd met een stukje -zorg- om een nieuw leven. Ze voelen zich verantwoordelijk. Het kind groeit op. Het vraagt om van alles te mogen leren. Een heel proces. Vader en moeder worden meegenomen in de betrokkenheid. Het kind leert praten, lopen, gaat naar zijn eerste onderwijs, stroomt door, passeert de pubertijd, en voor je het weet is het kleine dreumesje van vroeger een groot mens geworden. Zoals gezegd gaat dit hoofdstuk over de problemen en de facetten die in het algemeen  kunnen ontstaan, als een kind het ouderlijk huis heeft verlaten. Dit wordt ook wel benoemd als:

het kind zich los maakt van de ouders

Belangrijk is het te weten dat de problemen of meningsverschillen kunnen ontstaan zowel tijdens het verlaten van het ouderlijke huis alsmede jaren later. Het kan dus zo zijn, dat het kind pas jaren, nadat het kind het ouderlijk huis heeft verlaten, problemen krijgt in de relatie met zijn ouders. En eigenlijk is er op zo’n moment geen sprake van problemen, maar van een niet goed of volledig afgerond proces, dat zich manifesteert via meningsverschillen tussen de diverse familieleden. De symptomen kunnen zich dan ontwikkelen tot een probleem van lichte of zelfs zware aard. In de volgende paragrafen zal ik -het volgroeide kind-, die inmiddels volwassen is, benoemen als -het kind-. Dit is niet kleinerend bedoeld. Gemakshalve heb ik voor dit woord gekozen. Daarnaast is en blijft het natuurlijk jouw kind. Wat we op het moment van meningsverschillen bijvoorbeeld kunnen zien, zijn de volgende facetten;

Mijn zoon/dochter is zo erg verandert. Hij komt alleen nog thuis als hij/zij -iets- van ons wil. Hij/zij doet nu dingen die hij/zij vroeger nooit deed.

Ik wil mijn kind zo graag beschermen tegen de harde maatschappij.

Ik ben zo bang dat mijn kind nooit meer bij mij zal terugkomen.

Ik wil mijn kind zo graag bij me houden.

Ik kan niet overweg met onze nieuwe schoondochter/ schoonzoon. Hij/ zij past niet bij mijn zoon/dochter.

Ik hou zo veel van mijn kind, waarom ziet hij/zij dat niet?

Het lijkt wel of we een generatiekloof ervaren.

Als je goed kijkt naar de voorgaande zinnen, zul je bemerken, dat er vaak het woordje -ik- in zit. Dit is dan ook meteen de koe bij de horens vatten. Want als ouder heb je geleerd, vanuit jezelf te moeten beoordelen, wat er wel en niet goed is voor het kind. Je zei en zegt dan tegen jezelf; -Ik- denk dat het goed is voor mijn kind. Ook jij hebt in het verleden, toen je het ouderlijk huis verliet, je lessen geleerd. Er waren momenten dat niemand je hielp, omdat deze mensen dachten, dat het beter voor je was, je lessen zelf te leren. In de meeste gevallen was het geen onwil van deze mensen, maar een bewuste keuze, je niet te helpen. Nu ben jezelf een ouder en heb je een kind. In het begin van het ouderschap moest jezelf alles maar uitzoeken hoe je het kind het beste kon opvoeden. Je hebt dit gedaan op de manier zoals jij dacht dat het moest. Je hebt mooie maar ook moeilijke tijden doorgemaakt met je kind. Je kind is een deel van jezelf. Al je gevoel heb je in hem/haar gelegd. En nu; na zoveel jaren moet je ineens zomaar je kind loslaten. Zomaar ineens dat gevoel wegcijferen. Zomaar ineens accepteren dat je je geen zorgen meer mag maken om je kind. Je niet meer bemoeien met zijn haar problemen. Je krijgt ineens meningsverschillen, die kunnen leiden tot onrealistische conflicten. Je hebt ontzettend veel vragen over hoe nu verder, en voor een deel heb je een pijnlijk gevoel, en ben je bang voor een aantal zaken. Daarnaast wil je dat het gauw weer wordt zoals vroeger. Even een voorbeeld, hoe het in het dierenrijk kan toegaan. Wat dit -proces van loslaten- betreft, kan het volgende voorbeeld duidelijkheid verschaffen.

Een leeuwin zal met alle liefde haar jong beschermen. Het optillen als er gevaar dreigt en het naar een beschermde plaats brengen. Het jong leert dan dat de moeder ingrijpt bij dreigend gevaar. Als het jong groot is, zal de moeder instinctief weten dat het jong niet voor altijd bij haar kan blijven. Het volgroeide jong zal ook moeten eten, en er is gewoon te weinig voedselaanbod in het huidige territorium van familie leeuw. Het zal moeten leren op zijn eigen benen te staan. Daarnaast zou de huidige familie te groot worden, en zullen er conflicten ontstaan over wie er nou de baas is. Maar hoe kan de moeder dit duidelijk maken aan het volgroeide jong. Immers het jong wil bij de  moeder blijven. Het eten wordt op een presenteerblaadje gegeven. Het is allemaal maar mooi makkelijk. Omdat moeder toch door moet zetten, zal ze haar volgroeide jong wegsturen. Dit doet ze door hem/haar af te weren. Desnoods en meestal doet ze dit door met het jong het gevecht aan te gaan, zodat het volgroeide jong weet dat het niet meer welkom is in het territorium van de ouders. Op deze wijze zal het jong dus weggestuurd worden. Het zal terugkomen, en opnieuw weggestuurd worden door de ouders. Het nu volwassen jong, zal zijn eigen territorium moeten zoeken, en voor zijn eigen voedsel moeten zorgen. Er vindt een proces van -loslaten- plaats.

Op verschillende wijze kan je kind het ouderlijk huis verlaten. Er komt een -proces- op gang bij ouders en kind, die ook weer op een verschillende wijze kan verlopen. De structuren van dit proces kunnen ook pas na jaren weer de kop opsteken.

Ik zal in dit hoofdstuk niet op dit proces in gaan. Wel op de gevolgen en de verschijnselen van dit proces.

Jouw kind heeft het huis verlaten, en zal zich de eerste tijd bewust willen gaan afzonderen. In de praktijk betekent dat, dat jij maar ook je kind, moeite zal moeten doen dit duidelijk te maken, zonder elkaar pijn te doen. Vaak is het zo, dat het kind dit bewuster aan de ouders probeert duidelijk te maken, dan andersom. Dit is omdat jij als ouder je inmiddels een plaatsje hebt verovert in de maatschappij. Jouw kind is de -verlatende- partij. Je denkt dan ook, dat je kind bij -jouw- terug moet komen, en niet andersom. Hij/zij trekt erop uit in de wijde wereld. Niet jij.

Omdat er bij jouw of het kind gevoelens zijn die niet worden uitgesproken, kunnen jullie in een -onuitgesproken meningsverschil- komen, wat tot gevolg een probleem of conflict kan hebben.

Jij als ouder bent bang om je kind te verliezen. Je wilt je kind het liefst bij je houden. Dat is normaal, maar anderzijds weet je dat je kind het allemaal zelf moet leren in de maatschappij. Dat laatste dubbele gevoel is dan ook een facet waardoor er beginnende meningsverschillen kunnen ontstaan.

Enerzijds wil je dat je kind zelfstandig wordt, en weet je dat het zal moeten vallen en opstaan, en anderzijds wil je je kind graag beschermen tegen de harde maatschappij. Je probeert je kind vast te houden, te beschermen door hem/haar raad te geven, terwijl jouw kind er niet om vraagt. Dit facet krijgt dan de vorm, dat jij -vaker- dezelfde raad zult geven aan je kind, zonder dat het kind hierom vraagt. Het kind zal dan de gedachte van een zeurende ouder krijgen. Daarnaast denkt het kind, dat zijn keuzes niet geaccepteerd worden.

Het denkt;

Ze willen dat ik op mezelf kom te wonen, zeggen dat het goed voor me is, maar ze respecteren niet mijn leven zoals ik het wil leven.

Jij als ouder dient je te realiseren dat een kind graag advies wil. Heel graag zelfs. Het kind zal altijd naar huis komen voor advies. Maar het kind wil het liefst eerst zelf vragen om het advies. Indien jij uit bezorgdheid vanuit jezelf dit advies op jouw eigen initiatief al geeft, zal je kind dit meestal niet op prijs stellen. Zo kan het zich niet -vrij maken- uit het ouderlijk huis. Want het kind kan niet de oude familiaire structuren, en zijn eigen -nieuwe- structuren gelijktijdig behouden.

Jouw kind zal moeten leren, dat het zijn eigen weg zal moeten vinden in het leven. Als je je als ouder realiseert dat je dochter of zoon altijd naar huis terug zal komen om er een -thuisbasis- te vinden, en er dàt te vinden waar hij/zij naar op zoek is, kun je daar gebruik van maken.

Jouw -zorg- om het kind kun je geven in hetgeen je kind -echt- van je wil. Uiteraard bedoel ik niet dat je het kind oneindig in materieel of financiën moet steunen, tenzij dit je eigen keuze is waar je dan absoluut geen moeite mee hebt. Je zoon of dochter zal moeten leren zijn eigen materiële en financiële middelen te vergaren.

De jonge leeuw die telkens terugkomt bij moeder leeuw voor een stuk vlees wordt ook weer weggestuurd, zodat de jonge leeuw het vangen van voedsel zelf moet doorzetten. Uiteraard zijn wij geen dieren dus we zullen niet op een brute wijze onze kinderen wegsturen als ze om dingen of geld blijven vragen. We kunnen wel gemoedelijk en met respect blijven zeggen, dat ze nu maar eens voor zichzelf moeten zorgen, en er bij de ouders ook een gerespecteerde grens bereikt is.

Het kan zijn dat het kind ervoor kiest een tijd niets van zich te laten horen of niet meer langs te komen. Dit is dan ook een teken dat het bezig is zijn eigen levensvorm te kiezen.

Het is niet  omdat het kind niet meer van je houdt. Praat jezelf dit nooit aan. Wat het kind ook zegt of doet. Het zoekt simpelweg een methode in het leven die bij zijn eigen karakter past. Je mag niet vergeten dat het kind met zijn eigen karakter, jouw als ouders al die jaren in de thuissituatie heeft gerespecteerd. Het was uiteindelijk jouw huis, en jouw levenskeuze.

Misschien heb je dit zelfs wel eens woordelijk aan je zoon of dochter gezegd. Het kind heeft weliswaar gedacht;

Als ik het huis uit ben, zal ik mijn eigen levensweg bewandelen.

Als je problemen ziet in de huidige situatie van het kind, kan dat dus de keuze van het kind zijn. Probeer dan niet meteen klaar te staan met jouw oordeel. Indien je -ongevraagd- jouw advies of oordeel geeft, zal het kind er nog langer over doen, om met de huidige meningsverschillen te blijven zitten. Hoe goed het ook bedoelt is.

Ongevraagd advies stelt telkens een harmonieuze levensweg van het kind uit.

Het kind heeft deze keuzes, in jouw ogen zijn het problemen, nodig. Hoe gek dit ook mag klinken. Het wil leren. Vallen en opstaan. Zo vaak, als het kind dit zelf nodig acht. Twee weken, twee maanden, twee jaar, het maakt niet uit. Het -voor onbepaalde tijd- niet meer thuis komen, kan daar dan bij horen.

En als je dan zegt;

Ik ben zo bang dat mijn kind nooit meer terug zal komen bij mij.

dan kan ik mij jouw reactie voorstellen. Je raakt lichtelijk in paniek, omdat je denkt dat het huidige gedrag van jouw kind zich zal voortzetten en misschien wel verergeren. Het facet van niet thuiskomen zal zich inderdaad verergeren als jij als ouder afdwingt, dat je kind thuiskomt of thuis hoort te komen.

We zijn toch je ouders. We hebben toch van alles voor je gedaan.

Wij willen ook aandacht en liefde. Houd je dan niet meer van ons?

Dit zijn allemaal gedachten, die bij deze situatie passen. Hoe lang je kind bij je zal wegblijven, kan ik je niet vertellen. Wel dat het kind zo lang zal wegblijven, als het denkt nodig te hebben, om zijn eigen levensweg een bepaalde vorm te geven. Je zult als ouder geduld moeten hebben, hoe moeilijk dat ook is. Denkt daarbij aan je eigen situatie toen jij je eigen ouderlijk huis verliet. De mensen die je achterliet, hadden er weliswaar ook moeite mee. Hoe heb je geleerd, op jouw eigen benen te staan?

Je zult zeggen;

Ik wil mijn kind zo graag bij me houden.

Dat is logisch. En natuurlijk mag je dat ook zo voelen. Je blijft een ouder, die al die jaren zoveel zorgen heeft gehad voor het kind. Dit is niet zomaar -ineens- weg. Voor jouw als ouder wil je het liefst het kind altijd bij je houden.

Waarom je dit doet, en je daardoor in de problemen komt heeft te maken met je eigenlijke binnenste. Je wilt niet je kind vasthouden, maar je eigen jeugd. Je wil je eigen jeugd nog eens overdoen en het allemaal beter laten zijn voor je zoon of dochter. Je zult denken:

Met mijn zoon of dochter mag nooit gebeuren wat er met mij is gebeurd

Dit onderdeel zal terugkomen als je dieper op de andere hoofdstukken ingaat.

Doordat je je eigen gevoelens projecteert op je kind, hoe goed ze ook bedoelt zijn, zal het kind weten dat deze gevoelens niet van hem of haar zijn, en zal het kind zich hiervan distantiëren. Dus uiteindelijk zul je toch moeten loslaten. Hoe meer je het kind -ongevraagd- wilt vasthouden, hoe meer zich het kind van jouw zal verwijderen. Het werkt dus averechts.

Jij als ouder dient de leiding te nemen in het loslaten/wegsturen van je eigen kind. Denk aan het leeuwen verhaal. Als jij je kind op een -gerespecteerde- wijze zult vragen zijn eigen leven te gaan leiden, zal je kind slagen, en op een correcte wijze bij je terug blijven komen. Indien jij als ouder het kind benadert op een wijze, waarbij je vindt dat het kind -niet- weg mag gaan, zal het kind zich blijven distantiëren van jouw.

Als je wilt, dat jouw kind wat vaker zal komen, kun je het beste zeggen;

Ik zou het fijn vinden als je komt, en ik respecteer je keuze wanneer je komt. Zie maar.

Probeer vooral niet een -kwantiteit-factor- in je zin te vermelden, zoals;

Ik wil dat je wat vaker komt of het zou fijn zijn als je elke woensdagavond komt.

Je kunt ervan uitgaan, dat alles wat je eist je niet zult krijgen. Jouw kind wil; vrij zijn, zijn eigen keuzes maken, zijn eigen fouten maken, en vooral zijn verleden een plaats geven in zijn heden.

Als je zegt;

Ik kan niet overweg met onze nieuwe schoondochter/ schoonzoon. Hij/ zij past niet bij mijn zoon/dochter

kan het volgende van toepassing zijn.

Als je vindt dat de keuze van je kind op een -verkeerde- schoonzoon / schoondochter is gevallen, respecteer je eigenlijk niet de keuze van je kind. Als het jong van de leeuw zijn eigen territorium gaat zoeken, en daarbij niet zal slagen in het vinden van voedsel, dan gaat de moeder-leeuw er ook niet achteraan om het jong het op een correcte wijze te leren.

Als ze dat zou doen, zou het jong -door zijn verkeerde keuzes- nooit leren wat het -wel- zou moeten doen.

Het is noodzakelijk, dat het jong faalt. Nu wil ik niet zeggen dat de schoondochter of schoonzoon-keuze een verkeerde of falende keuze is van jouw kind. Je dient jezelf te realiseren, dat jij dat niet mag en kan bepalen. Jouw kind kan niet het hele leven bij je blijven, en jouw waarden en normen hanteren.

Er is altijd een -goede reden- waarom je kind voor een bepaalde omgeving of situatie kiest. De reden maakt niet uit. Het gaat erom dat jij niet accepteert wat de keuze is van je kind. Er zal een dag zijn, dat je er niet meer kunt zijn voor je kind. Je zou het fijn vinden als jouw kind zo snel mogelijk zijn eigen lessen heeft geleerd, zodat het zelfstandig en zonder jou door het leven kan. Prima. Het enigste wat je daarvoor hoeft te doen is je kind los te laten. In zorg, in oordeel, in bemoeizucht, in nieuwsgierigheid, in afhankelijkheid.

Op dit moment kun je je kind daarbij nog behulpzaam zijn. Wacht daar dus niet te lang mee. Wees het kind behulpzaam bij zijn vallen en opstaan door het in alles te respecteren, en advies te geven als het daarom vraagt. Blijft het kind weg? Respecteer het. Gaat het kind vloeken? Respecteer het. Het zal van tijdelijke aard zijn. Gaat het kind met vreemde mensen om? Respecteer het. Belt je kind niet meer zo vaak? Respecteer het.

Onthoud een heel belangrijk iets;

Conflicten of meningsverschillen vinden altijd daar plaats, waar er het meeste liefde en genegenheid is. Als je kind zijn lessen wil leren, zal het het eerst zijn les willen leren bij diegene waar hij het meest van houdt.

Dat betekent dus dat als het kind het meest van jou houdt en het wil leren om sterk te zijn in het verbreken van gevoelige banden, het bij jou zal wegblijven, om van jou die les te leren, want bij jou voelt je kind zich het veiligst. Het kind kent je reactie en weet dus wat hem of haar te wachten staat. Het is dus precies tegenovergesteld wat jij bedacht. Jij dacht dat het kind juist niet meer van je houdt.

Als het kind het meest van jou houdt, en moeite heeft zich woordelijk te uiten en bang is  voor zijn eigen emoties, bestaat de kans dat het kind zijn gevoelens lichamelijk gaat uiten op jou.

Het zal je kunnen slaan. Wat een kind jou aandoet, wil het kind het liefst zichzelf aandoen. Het wil weglopen voor zichzelf, zichzelf slaan, het liefst ruzie zoeken met zichzelf. Als je je onveilig voelt, ga je altijd terug naar je basis om aldaar je emoties te uiten.

Veelal zit -jij en je kind- in een fase, waarbij jij door de verschijnselen van de meningsverschillen en/of conflicten, de echte oorzaak niet meer kunt zien. Je kijkt dan alleen nog maar naar de handelingen of keuzes die je kind maakt.

Hij komt alleen nog maar voor de was. Als ze wat nodig heeft, klopt ze aan. Als wij iets vragen, geeft ze geen gehoor aan ons verzoek. Als hij in geldnood zit, weet hij ons wel te vinden.

De conflicten hebben altijd als oorzaak, dat jij de keuzes van je kind niet respecteert.

Het kind zal dat voelen als;

Mijn ouders oordelen altijd over mijn leven. Ik kan niets goed doen. Nu heb ik mijn eigen leven, en accepteren ze dat weer niet. Ik ben dat gezeur en de veroordelingen zat. Ik ga of -er hard tegenin- of -ik ga niet meer-. Waarom luisteren ze niet naar me?

Jij als ouder zult zeggen;

Ik hou zo veel van mijn kind, waarom ziet hij/zij dat niet?

Daar waar een conflict is, is er liefde. Als jij met je kind blijft communiceren, in welke slechte of goede mate dan ook, is er altijd sprake van liefde. Ook bij niet elkaar; iets zeggen, schrijven of zien is er sprake van communicatie. Als het kind niet van je zou houden, zou het nooit meer contact opnemen, van huis wegblijven, en zelfs na enkele conflicten zijn huidige adres aan jouw verzwijgen, om niet lastig gevallen te worden. Het kind zal weer bij je komen omdat het -iets- mist. Het kan bijvoorbeeld -het conflict- missen. Het kan -de liefde- missen. Je kind weet wel dat jij van hem/haar houdt. Daar hoef je je geen zorgen over te
maken.

Je zoon of dochter kiest er alleen voor; voor onbepaalde tijd voor zichzelf te kiezen, de oude bestaande gedragingen desnoods te laten vervallen, het rust te geven, en er daarna zijn eigen vorm aan te geven.

Op het moment dat jouw kind bij je thuis woont, zal het zich moeten aanpassen aan de waarden en normen van het huis. Samen leefden jullie in de maatschappij, zoals jij dit vroeger zelf hebt aangeleerd. Het opgroeiende kind groeit echter in een hele andere tijd op. Op school leert het hele andere zaken dan jij in jouw jeugdige jaren. Op het moment dat jouw kind het huis zal verlaten, zal het gevolg geven aan hetgeen het leerde in zijn omgeving.

Dat is dus niet alleen het geleerde in het ouderlijk huis. Het kan dan ook zijn, dat je kind de eerste tijd daarom sterk verandert. Er is als het ware sprake van een generatiekloof.

De maatschappij verandert. Buitenshuis gebeuren er meer dingen, waarvan een familie zich soms niet bewust is. Het leven buitenshuis is heel anders dan het beschermende gezin binnenshuis. Maar toch moet jouw kind de maatschappij buitenshuis beleven. Het verkrijgen van een vriend(in), een baan, een huis, een diploma, de financiële mogelijkheden kunnen tegenwoordig heel anders verlopen dan vroeger. Vandaar ook de meningsverschillen.

Andere waarden/normen geven andere argumentaties en dus een verschil. Een verschil van mening hoeft geen reden voor een conflict te zijn. Er ontstaat alleen een conflict als de wederzijdse partijen niet goed naar elkaar luisteren.

Als het kind zegt;

Laat me nou met rust, je bemoeit je overal mee

dan kun je dat maar beter snel doen, anders verergert zich het geschil. Helaas ben jij als ouder, de partij die in het meningsverschil het meest begrip moet opbrengen. Ook jij zit in een moeilijke fase, maar je blijft achter in een vertrouwde omgeving. Derhalve kan ik je nog wat concrete tips geven, zodat het begrip wederzijds verbeteren kan.

Niet oordelen

Als u uw kind ziet, probeert u dan niet te oordelen. Toon interesse in zijn/haar keuzes. Het kind leert meer zijn eigen keuzes goed of slecht te beoordelen, als hij/zij daartoe ook zelf de mogelijkheid krijgt. Het motto; voorkomen is beter dan genezen gaat hier niet op. Bij leren lopen hoort vallen.

Respecteer zijn/haar keuzes zoals je jezelf respecteert

Jouw kind respecteert ook jouw keuzes. Dat je het tegendeel denkt, is je eigen probleem. Stel jezelf eens voor dat jouw zoon of dochter jouw altijd ongevraagd advies zou geven. Dat je bijvoorbeeld anders moet doen tegen je huidige echtgenoot. Dat je verkeerd met het geld omgaat. Dat je alvast een bejaardentehuis moet uitzoeken, want er zijn zulke lange wachtlijsten. Je zou dit uiteraard als zeer onplezierig ervaren. Jouw kind zit in de fase, dat het vorm moet geven aan zijn eigen leven. Geef je kind dan ook de kans.

Heb geduld

Geef geen tijdsfactor aan het oplossen van meningsverschillen. Meningsverschillen zijn goed. Ze dienen voor onze eigen identiteit. Meningsverschillen zijn in dit geval een signaal, dat beide partijen op een verschillend communicatie-niveau zitten. Meningsverschillen zijn er voor de -uiteindelijke- afstemming. Op deze wijze kan een mens zijn eigen leven kiezen, via zijn eigen vorm. Je kunt niet eisen dat een meningsverschil bijvoorbeeld binnen 12 maanden is opgelost. Het kan opgelost worden in twee weken, maar ook pas na 4 jaar. Beter is het te werken aan de reden waarom er een meningsverschil is. En de reden kun je in dit hoofdstuk op diverse plaatsen lezen. Respect, loslaten, geduld, geen tijds factor, interesse tonen, thuisbasis zijn, accepteren.

Luister eens goed naar elkaar

Als jij tegen je kind zegt, dat het thuis liever niet mag roken omdat jij er daarna nog lang last van hebt, meen jij dat natuurlijk. Je wilt dat je kind dat begrijpt en ook gelooft. Als je kind evengoed zou gaan roken, is er iets mis met het kind. Maar je kunt het niet de deur uitsturen. Hoogstens kun je in de winter je ramen openzetten en de verwarming uit doen zodat de boodschap duidelijk wordt. Anderzijds als je kind tegen je zegt, dat het gelukkig is met zijn huidige relatie, dien je alle zeilen bij te zetten om je kind te geloven. Hanteer niet je eigen waarden en normen. Je kind zegt dat het zo is, dus is het zo. Dat het morgen weer anders is, is een andere zaak. Dat is de verantwoording van je kind.

Geef alleen advies of een oordeel als je kind daarom vraagt

Ik kan dat niet vaak genoeg zeggen. Je kind weet wel dat jij een mening hebt. Hij/zij weet ook wel op welke wijze jij oordeelt. Je kind wist al van te voren wat jij -ongevraagd- als advies of oordeel zou geven. Jij kent je kind heel goed. Jouw kind kent jouw ook heel goed. Een -ongevraagd- advies werkt alleen maar belemmerend voor de communicatie. Als jij op straat loopt, geef je toch ook niet zomaar een willekeurig mens een advies over zijn/haar levenswijze?

Je zult zeggen;

Mijn kind is niet een -willekeurig- mens.

Daar heb je gelijk in. Maar verplaats je even in de situatie van je kind. Hij/zij komt allemaal nieuwe situaties, mensen, waarden/normen tegen in de maatschappij. Je kind is eraan gewend, dat buiten het ouderlijk huis, de meeste zaken op een verschillende wijze benadert dienen te worden. Nu komt het kind thuis, en dient zich meteen weer aan de -oude waarden en normen- te houden. Dit moet en wil het kind doen uit respect voor jou. Een overgang, die moeilijk kan zijn voor je kind.

Ga je recht niet halen bij andere familieleden

Voor een kind is het heel erg jouw mening, al dan niet vervormt door de doorgever, te moeten horen over het conflict. Ik weet dat je graag gelijk wilt krijgen over de situatie. Alleen als er een conflict is, kunnen niet beide partijen winnen of verliezen. In feite kan er niemand winnen of verliezen. Een oorlog wordt nooit gewonnen. Er zijn altijd verliezen aan beide zijden. Vechten maakt moe. Vechten vreet energie. Vechten verslechterd de situatie. Als je niet meer kunt praten met je kind, ga dit dan nooit proberen via een ander familielid, tenzij diegene iets positiefs over je zegt, en de goede vrede verkondigt. Het beste is altijd, je eigen woorden te gebruiken. Communiceer dus niet via anderen. Zwijgen is goud. Spreken is zilver. Jouw beurt om te spreken op een gerespecteerde wijze komt nog wel. De aanhouder van het hebben van respect voor de ander zal slagen in zijn bedoelingen.

Probeer in te zien, dat jij als ouder een begeleider bent

Een leraar, een adviseur, een vertrouwde basis, waar het kind naar toe kan gaan, als het -iets- mist. Als je jezelf als begeleider ziet. Bijvoorbeeld als vriend(in), en je ook als zodanig handelt, zul je zien, dat je zoon/dochter je veel meer zal respecteren. De meningsverschillen zullen vervallen. En de essentie van het conflict zal naar boven komen uitgepraat worden op een respectabele wijze en uiteindelijk verdwijnen. Interesse tonen in elkaar zonder te oordelen doet wonderen. Leer te spreken in vormen als;

Wat goed van je, dat je er achter ben gekomen dat je kogellagers van je fiets kapot zijn. Je verteld dat je een nieuwe baan hebt. Vindt je het een leuke baan? Kun je me iets meer vertellen over je baan? Waarom vindt je dat TV programma zo leuk? Vindt je het niet moeilijk om in die woonplaats te gaan wonen? Enzovoort.

Probeer de goede kanten van de keuzes van je kind in te zien

Het zijn haar/zijn keuzes. Je kunt jouw kind niet dwingen je eigen waarden en normen te hanteren. Als je jouw kind attendeert op zijn eigen goede keuzes, en je aangeeft dat je daar blij mee bent, kun je je kind stimuleren meer goede keuzes te maken. Indien je jouw kind aanspreekt op zijn slechte keuzes, zal je kind meer slechte keuzes gaan maken. Een universele wet, die absoluut uitkomt.

Ger Broeder